Recensie: Winter - Laura Galloway | Boekrecensies
Winter - Zes jaar tussen de rendieren ⭐⭐⭐⭐
Auteur: Laura Galloway
Verschenen: 16 november 2021
ISBN: 9789402708745
Uitgever: HarperCollins Holland
Aantal pagina's: 320
Oorspronkelijke titel: Dálvi: Six Years in the Arctic Tundra
Winter is mijn favoriete seizoen, dus door de titel van dit boek was ik gelijk geïntrigeerd. Toen ik op de achterflap las dat het over het leven van de schrijfster in het arctisch gebied van Noorwegen ging was ik helemaal verkocht.
Toch moest ik eerlijk gezegd in het begin van het boek even inkomen. De hoofdstukken wisselen elkaar af tussen Galloway’s leven in Noorwegen en haar verleden in Amerika. Ik had van te voren verwacht dat het boek voornamelijk over haar jaren in het noordpoolgebied zou gaan.
Maar na mate het boek vorderde begreep ik steeds meer hoe alle verhalen van vroeger en nu met elkaar verweven zijn. En hoe haar turbulente jeugd en haar drukke leven in New York als volwassene hebben geleid tot de keuzes die ze maakt. Uiteindelijk kon ik het boek niet meer wegleggen.
Leven in een nieuwe cultuur
Winter volgt Laura’s zoektocht naar een plek waar ze thuis hoort. Jarenlang voelde ze zich een outcast. Na een DNA-test waaruit Laura concludeert dat ze deels Sami genen heeft, waagt ze de stap en verhuist ze naar Kautokeino, in het noorden van Noorwegen. Hier gaat ze samenwonen met een Sami rendierhoeder genaamd Áilu.
Tijdens een eerdere reis naar Noorwegen hebben zij elkaar ontmoet. Wanneer Laura weer terug is in Amerika houden ze contact en ontstaat er een liefde tussen hen. Het samenzijn met een Sami herder brengt Laura in contact met een nieuwe cultuur.
Al snel ontdekt ze dat het niet altijd even makkelijk is om als buitenstaander in de Sami cultuur en de familie opgenomen te worden. Zo worstelt Laura zich door het leren van een nieuwe taal, nieuwe gebruiken en manier van leven.
Laura begint steeds meer te ervaren hoe ze zich losmaakt van haar oude leven in Amerika. En wat voor impact haar nieuwe bestaan in Kautokeino op haar heeft.
“Ik voel dat de bolster van het stadsleven heel langzaam barsten begint te vertonen en losser komt te zitten, plaatsmakend voor de kleinste flonkering van verwondering en perspectief, dingen die al langer afwezig zijn in mijn leven dan ik me tot nu toe had gerealiseerd.” Blz. 50
“Er is [hier] geen lawaai en geen afleiding. Ik moet met mezelf zijn, wat dat ook betekent, in de stilte, en luisteren naar de natuur (…).” Blz. 52
Een periode van groei
Helaas houdt de liefde tussen Áilu en Laura geen stand en na zes maanden vertrekt Áilu uit hun appartement. Vanaf dat moment is Laura op zichzelf aangewezen en probeert ze haar eigen plek te vinden in het Noordpool gebied.
“Onze onverenigbare ideeen over wat thuis is, dat is de kern van het probleem hier. Voor hem is thuis de bergen, voor mij is het een gemoedstoestand en geen plek.
Nu ben ik op mijzelf aangewezen, zonder dat ik precies weet hoe ik het allemaal moet doen. Kautokeino is een plek waar alles nog steeds grotendeels onbekend terrein is voor mij, van praktische dingen tot de culturele normen(...) Als ik hier wil blijven, zal ik stappen moeten zetten en wacht bij een nieuwe en steile leercurve.” Blz. 141
Voor Laura is dit een lastige periode maar ook een van groei. Doordat ze op zichzelf aangewezen is heeft ze veel tijd voor reflectie. Ook blijft ze altijd positief. Zelfs als aansluiting vinden binnen de gemeenschap lastig blijft. Ze probeert situaties altijd te begrijpen en uit het boek spat een diep respect en waardering voor de Sami cultuur.
Met de tijd krijgt ze gelukkig steeds meer contact met verschillende mensen uit het dorp en sluit ze een aantal mooie vriendschappen.
De Sami
De cultuur van de Sami gemeenschappen in het noorden van Noorwegen is door het hele boek heen verweven. Doordat Laura zich letterlijk onderdompelt in het leven in Kautokeino krijg je op een bijzondere manier een inkijkje in het leven van de mensen en leer je als lezer steeds meer over wat hun gebruiken en manieren zijn.
Verbonden met het landschap
Ook Laura’s connectie met het landschap verdiept zich en in haar boek beschrijft ze enkele prachtige passages over de natuur om haar heen. Van mij had het nog wel iets meer over de Arctische landschappen mogen gaan. En had ik graag nog meer gelezen over Laura’s ervaringen en connectie met de natuur.
“Leven met minder en leven in hartje natuur, zonder afleiding, heeft me er bovendien van bewust gemaakt dat ik een klein maar actief onderdeeltje ben van de geweldige machine die het milieu is, en dat mijn beslissingen en mijn manier van leven allerlei soorten impact en domino-effecten hebben; alles staat op schitterende wijze in verbinding met elkaar.” Blz. 246
Je thuis vinden
Uiteindelijk is een thuis vinden de rode draad van het boek. Het gaat over Laura’s zoektocht naar zichzelf en hoe ze zich verbonden kan voelen. Het is een boeiend verhaal wat mij zeker heeft gegrepen. De schrijfster is open en eerlijk over wat ze in haar leven heeft meegemaakt en schrijft deze gebeurtenissen op een pakkende manier.
Laura leert zichzelf beter kennen en hoe ze de trauma’s uit haar verleden kan verwerken. Het is mooi om door het boek heen mee te bewegen met de groei van Laura. En om te kunnen zien hoe zij zich ontwikkeld door de zes jaar dat ze in het noordpoolgebied heeft geleefd.
“Thuis is binnen in jou en overal om je heen (…) Het is de onzichtbare kracht van verbintenissen en vriendschappen en banden die je aangaat, die je innerlijke kracht versterkt en fluistert ‘Ik ben er’ wanneer je op je eenzaamst bent.” Blz. 311
